اثرات حفاظتی سلکوکسیب بر میزان سیتوکین های التهابی و شاخص های بافت بیضه بعد از القای واریکوسل

مقدمه: واریکوسل اتساع پاتولوژیک شبکه وریدی پامپینیفرم طناب اسپرماتیک می باشد. سلکوکسیب یک مهارکننده آنزیم سیکلواکسیژناز-2 است که بطور وسیع در درمان التهاب های مزمن استفاده می شود. بیان مداوم سلکوکسیب در بافت بیضه سبب تولید پروستاگلندین ها می شود. بنابراین مهار آنزیم سیکلواکسیژناز توسط سلکوکسیب مطمئنا اثراتی را بر بافت بیضه بهمراه خواهد داشت. از اینرو در این مطالعه به بررسی اثرات سلکوکسیب بر سطح سیتوکین های التهابی، تعداد سلول های سرتولی و اسپرماتوگونیا در بافت بیضه، قطر لوله های منی ساز و شاخص های اسپرم در موش های نابالغ و واریکوسل شده پرداختیم. روش ها: تعداد 24 سر موش صحرایی نر نابالغ (100-120 گرم) بطور تصادفی در چهار گروه (شم، واریکوسل، سلکوکسیب و شم سلکوکسیب) گنجانده شدند. گروه شم تحت عمل جراحی شم قرار گرفت و در گروه واریکوسل با بستن ورید کلیوی، واریکوسل القا شد. در گروه سلکوکسیب، بعد از القای واریکوسل، به مدت 5 هفته (13-8 ) میزان 30 میلی گرم/ کیلوگرم سلکوکسیب تجویز شد. برای بررسی اثرات سلکوکسیب در پایان هفته 13 از تمامی موش ها نمونه ی سرم و بافت بیضه تهیه شد. بررسی های بافت شناسی با استفاده از رنگ آمیزی پریودیک اسید شیفت و بررسی سطح سیتوکین های التهابی با کیت الیزا انجام گردید. شمارش سلول های سرتولی، اسپرماتوگونیا، اندازه گیری قطر لوله های منی ساز و بررسی شاخص های اسپرم در تمامی گروه ها انجام شد. یافته ها: سلکوکسیب توانست بطور معناداری غلظت اینترلوکین-6 و اینترفرون گاما را در سرم و بافت بیضه نسبت به گروه واریکوسل کاهش دهد (05/0>p). سلکوکسیب بطور معناداری سبب افزایش سلول های بافت بیضه (سرتولی و اسپرماتوگونیا)، افزایش قطر لوله های منی ساز وافزایش تمام گونه های تحرک اسپرم در مقایسه با گروه واریکوسل 13 هفته گردید (05/0>p). نتیجه گیری: این مطالعه بیان کرد واریکوسل با افزایش سطح سیتوکین های التهابی، کاهش تعداد سلول های سرتولی و اسپرماتوگونیا و کاهش تحرک و زنده مانی اسپرم میزان باروری را کاهش می دهد و سلکوکسیب با کاهش اثرات جانبی واریکوسل می تواند در درمان آن موثر باشد.